Türkçe’de üç tür “ki” vardır: İlgi zamiri, sıfat yapan ek ve bağlaç. Bunlardan ilk ikisi kendinden önceki sözcüğe bitişik, sonuncusu ayrı yazılır. İlgi zamiri daima bir ismin yerine geçer ve cümleden çıkarılamaz. “Sizin arabanız yeni, bizimki biraz eskice.” cümlesinde “-ki” araba isminin yerine geçmiştir. Sıfat yapan ek, eklendiği sözcüğe ait olan bir ismin sıfatı olur. Cümleden çıkarılamaz. “Çantandaki kalemleri çıkar bakalım.” Bağlaç olan ki ise cümlede açıklama anlamı verir. Cümleden çıkarıldığında cümlenin anlamı bozulmaz. Çekimli fiillerden sonra gelen “ki” ler daima bağlaçtır. “Baktım ki gelmiyor, ben yanına gittim.” “O ki bunu bana yaptı, herkes yapar.